“ang buhay eskwela” Part 1

Rita Lovino Elementary School

Grade 1...

First day of school excited ako pumasok. Grade 1 na ako, kumpleto na lahat ng gamit ko, lapis, papel, spelling booklet, eraser, 8 pieces crayons (basic colors). Ang higpit ng hawak ko sa kamay ng nanay ko, ihahatid nya ako sa school sa unang araw. Ang dami naming kasabay sa paglalakad papunta sa school ang ate ko, mga pinsan ko, pati bunsong kapatid ng nanay ko na nasa Grade 6 na noon. Tanda ko pa ang baon ko noon, 2 piso, na sa palagay ko ay hindi na yata tumaas hanggang sa makatapos ako ng elementary.

Hindi ko alam kung bakit nasa section 1 ako noon hindi naman ako talaga ganoon kagaling, pero laking pasalamat ko na rin dahil kaklase ko ang bestfriend ko. Tagapagtanggol ko yun palagi kaso mas madalas ko na nakakaaway sa laro. May ilang mga bagay o karanasan na hindi ko maliimutan noong ako ay nasa Grade 1. Minsan na akong napalo ng stick ng adviser namin ng minsan napagkamalan nya akong maingay sa klase at hindi nakikinig sa kanyang discussion. Nahuli nya kasi kami ng kaklase ko na abala sa pagsusuklay ng buhok habang nagtuturo siya. Ayun, nasapul ako ng kanyang mahiwagang stick, bigla akong humagulgol at napaupo sa sahig na semento, habang umiiyak ay didepensahan ko ang sarili ko at pasigaw na sinasabe na wala akong kasalanan at bakit nya ako pinalo. Nahahalata ko na sa klase na kapag may mga anumalya eh ako ang palaging pinagbibintangan. Isang araw nangamoy tae sa classroom namin, napagkaisahan na naman ako ng mga classmates ko at ako ang itinuturo ng kaklase ko na tumae. Dahil alam ko sa sarili ko na hindi ako yun, malakas ang loob ko na maghamon. Sinabe ng teacher namin na tumayo lahat, kahit hindi pa niya binibigay ang hudyat ng pagtayo ay nauna na akong tumayo para maipakita ko ang sa mga kaklase kong mapagbintang na hindi ako ang tumae. Masayang natapos ang araw na iyon at taas noo kong pinagmalaki na wala akong ginawang kalokohan sa arw din na iyon.

Marami akong naging kaklase na nanggaling sa karatig barangay. Dahil malayo ang pinanggalingan nila hindi na sila umuuwi sa bahay nila tuwing tanghalian para kumain. Nagdadala na lng sila ng kanilang baon. Medyo malayo din ang school mula sa bahay pero kakayanin pa din naming umuwi para sa tanghalian at bumalik sa school para sa klase n ala-1 ng hapon. Hindi ko alam bkit naisipan kong magpahanda ng baon sa nanay ko para doon sa school mananghalian. Akala ko astig kapag may baon ka at dun kumakain sa school, hindi pala. Naging malungkot lang ang tanghalian ko. Simula noon hindi ko na inulit pa.

Hindi ko namalayan patapos na pala ang unang taon ko sa elementary. Sabik na akong mag Grade 2. Pero syempre bago iyon eh mayroon pang tinatawag na recognition day. Kaso wala naman ako sa listahan ng mga mabibigyan ng recognition kaya hindi ko na pinansin pa iyon. Hindi ko alam pero hindi ko pa pinapansin iyon nung Grade 1 ako. Ang mahalaga sa akin eh ang makapaglaro ako sa darating na bakasyon.

Si bestfriend ay babae. Sa kilos talagang magkaiba kami. Kung ako sinasbihan nilang kilos babae si bestfriend naman ay kilos lalake. Sa iisang lugar lang kami nakatira ni bestfriend, madame din kaming mga kababata sa lugar namin at sila kadalasan ang nakakasama namin sa aming paglalaro. Isang araw naglaro kami ng bahay-bahayan (popular na laro ng mga batang paslit). Syempre ako tatay, yung isang kababata namin ang nanay at ang bestfriend ko ang yaya ng naging anak namin. Kumpleto kami sa gamit, dahon ng gumamela para maging pera namin, mga lata ng sardinas bilang lutuan, mga bulaklak bilang mga lutuin, sako ng palay para pansapin sa bahay-bahayan, mga patpat para sa konstruksyon ng bahay. Ganoon yata kapag bata ka, lahat ng bagay ay nagiging totoo kahit na ito ay hindi kapani-paniwala. Ipinagpilitan ng bestfriend ko na nagka-anak kami ng asa-aswa ko sa bahay-bahayan namin. Kinabahan ako dahil tiyak papagalitan kami ng mga magulang namin sa pagkakaroon namin ng anak sa murang edad. Nakakatakot ang bestfriend ko dahil ipinaalam pa niya sa ibang kalaro namin kaya naging sentro kami ng tuksuhan. Ang manikang laruan ng bestfriend ko ang nagsilbing anak namin ng asa-asawahan ko sa bahay-bahayan sa matagl na panahon. Matagal na panahon hanggang ma-realize ko na hindi naman pala ganoon ka nakakatakot dahil isang simpleng laro lang pala iyon. Iyon ang mga panahon kung saan naniniwala kami na mabubuntis ang isang babae sa pamamagitan ng halik lang.

Grade 2...

itutuloy..